Discussie

Wel of geen afscheidsfotograaf

Laatst kwam ik terecht in een discussie tussen nabestaanden. Mijn aanwezigheid was de aanleiding. Een beetje ongemakkelijk dus, in eerste instantie.

Hij merkt er toch niks van
‘Papa had er een hekel aan om op de foto te gaan en zou echt geen foto’s van zijn begrafenis willen’. Aldus de dochter van de overledene. Ik was gevraagd door de moeder van het gezin voor een kennismaking met de familie. ‘Papa ging inderdaad niet graag op de foto maar ik ben gek op foto’s dus we doen het toch. Hij merkt er toch niks meer van’. Dochter was het met dat laatste niet eens en zo ging het nog even door. Ik merkte bij de dochter dat het haar eigenlijk niet te doen was om haar vaders afkeer tegen foto’s maar die van haarzelf. Ze wilde niet met haar verdriet lelijk op de foto.

Uitleg werkwijze
Uiteindelijk heb ik mogen vertellen wat mijn werkwijze is. Dat ik niet alleen de tranen maar juist ook de aanwezige liefde op de foto zet. De mooie laatste momenten samen, de verbondenheid. Ook details, zorgvuldig uitgezochte bloemen en andere dingen die een uitvaart persoonlijk maken. Ik kreeg het voordeel van de twijfel en mocht foto’s komen maken.

Blijdschap achteraf
Achteraf heeft de dochter aangegeven heel blij te zijn met de foto’s. ‘Het voelt fijn om samen met mama het album te bekijken en zelfs papa staat mooi op de foto. Het was de laatste tijd vooral de ziekte die ik zag. Op de foto’s zie ik papa zelf weer, dat zal hij zelf wel heel fijn gevonden hebben’.

Hoe zien jullie het? Wordt een uitvaart georganiseerd voor de overledene of voor nabestaanden? Of is het een combinatie van beide?