Aardbeitjes

‘Mama, we gaan even bij de aardbeitjes kijken’

Iedere ochtend als we zijn broers naar school hebben gebracht, loop ik met mijn jongste zoontje de tuin in. Naar de aardbeienplantjes. Eerst zien we mooie bloempjes. Langzaam veranderen ze in kleine vormpjes die beginnen te lijken op aardbeien. Het begin is er. Elke dag krijgen ze water uit een klein gietertje van hem. Maar ook elke dag weer: ‘Ze zijn nog niet klaar mama.’ Hij kan niet wachten!

Toen liep ik de tuin in en zag ik meneertje staan met een emmertje aan zijn arm. Zingend plukte hij aardbeitjes. Al een klein bodempje lag er in de emmer. Kleine bolletjes, groen. Wat lelijk misschien. Al veel liefde en verzorging ontvangen maar nog lang niet klaar. Nog onvoldoende kans gekregen om te groeien en klaar te zijn om geplukt te worden.

Kindjes
Nu is het bijzonder om die aardbeitjes te vergelijken met kindjes maar toch kwam dat wel in me op. Stilgeboren kindjes. Men kijkt enorm naar ze uit. Liefde en aandacht hebben ze al volop ontvangen. Maar klaar om geboren te worden, zijn ze nog niet. Papa’s en mama’s kunnen niet wachten. En ineens is er verdriet. Machteloosheid, boosheid en soms zelfs schaamte.

Onvolmaakt en toch trots
Mijn zoontje was heel blij met zijn geplukte aardbeitjes. Hij vond ze met hun onvolmaaktheden prachtig. Trots nam hij het emmertje mee en liet ze aan iedereen zien. Voor hem waren ze perfect. Alle liefde, aandacht en energie, het was allemaal niet voor niets geweest.

Ouders van stilgeboren kindjes ervaren dat ook zo. Ondanks het grote verdriet is er minstens zoveel liefde voor hun kindje. Niet af, niet perfect, maar wel in de ogen van de ouders. Trots laten ze zien dat hun kindje de beentjes van papa heeft of hetzelfde neusje als zijn grote broer. Hun kindje hoort er bij en mag gezien worden.

Een tastbare, blijvende herinnering
Als afscheidsfotograaf is het fijn om dit vast te mogen leggen. Zo graag als mijn zoontje met zijn aardbeitjes op de foto wilde, zo fijn vinden ouders het als er foto’s gemaakt worden van en met hun prachtige kindje. De liefde, een mooi beeld, het zichtbare bewijs van papa en mama zijn. Een tastbare, blijvende herinnering van hun kindje dat er maar zo kort mocht zijn. Voor ouders is het heel waardevol om terug te kunnen kijken op hun wonder. Door de foto’s is het makkelijker om er over te praten en hun kindje een eigen plek, een rol te geven in hun leven.

Het verdrietige gevoel dat ik kreeg bij het zien van de geplukte aardbeitjes werd verzacht door de blijdschap die ik zag bij mijn zoontje. Blijdschap om precies dezelfde aardbeitjes. Iets hoeft niet perfect te wezen om mooi en geliefd te kunnen zijn. Laten we allemaal eens wat vaker door de ogen van een kind kijken. Daar kunnen we veel van leren.

Door dit tafereel ervaar ik weer hoe mooi, belangrijk en waardevol het werk is dat ik doe met afscheidsfotografie. Werk dat in hele moeilijke fases in het leven van mensen enorm van betekenis is.